Zauważone i zatrzymane

"Gdyby ktoś umiał spojrzeć na nas z góry, zobaczyłby, że świat jest pełen ludzi biegających w pośpiechu, spoconych i bardzo zmęczonych, oraz ich spóźnionych, pogubionych dusz, które nie mogą nadążać za swoimi właścicielami. Robi się z tego wielkie zamieszanie, dusze tracą głowę, a ludzie przestają mieć serce. Dusze wiedzą, że zgubiły swojego właściciela, lecz ludzie często w ogóle nie zdają sobie sprawy, że zgubili własną duszę." Olga Tokarczuk, Zgubiona dusza Znaleźć ciszę w hałasie miasta. Zachwycić się każdym strzępkiem spokoju. Oprócz zachwytu - budować spokój w sobie. Do pracy iść powoli słuchając śpiewu ptaków. Spoglądać pod nogi, bo zawsze można tam znaleźć piękny kamień. Wznieść się ponad chmury i spoglądać prosto w słońce. Kontemplować przepływające chmury. I wreszcie zrozumieć, że wieczność to aktualna chwila. Jedyna prawdziwa, w której mam szansę uczestniczyć całą pełnią siebie. Nie ma innych chwil. Przeszłość jest złudzeniem i przyszłość jest złudzeniem. Być liści...

Obejrzeć świat z góry. Zazdroszczę ptakom. Nie inwestują, nie grają na giełdzie, nie mają samochodów  i willi z basenem. Ale widzą świat z góry

Marzenia się spełniają. Po wielu latach, kiedy zima widoczna była tylko jako syndrom ołowianego nieba i nieustających opadów nagle... spoglądam w okno i jest śnieg. Taki prawdziwy, malowniczy, widowiskowy, gęsty. Stoję i nie mogę się napatrzeć. Taka medytacja niezwykła, bo zwykła... Piękna bo najzwyklejsza.

Obserwacja chmur daje pojęcie o szybkości z jaką płynie czas. O przemijaniu. Chmury powiedzą każdemu dużo o nim samym... To niezwykłe. Siedzieć w jednym miejscu i mieć przed oczyma wciąż ten sam widok. Tylko pozornie ten sam. W każdej chwili się zmienia. Niebo lśni całą ferią barw. Chmury każdego dnia są inne. Raz stalowe, innym razem aksamitne. Raz zupełnie płaskie, innym razem wielowymiarowe. Boże widowisko...

Filozofia wiecznego wędrowania to myślenie o każdej przestrzeni jako przyjaznej dla mnie. To brak związania się z miejscem, a jedyną rzeczą, z którą jestem związany to plecak o pojemności 40 litrów, w którym musi zmieścić się cale moje życie. Tak abym w każdej chwili własne przegródki w umyśle miał przyporządkowane do przegródek w plecaku. Przegródka pierwsza: okulary. Rzecz najpotrzebniejsza. Jeszcze kilka lat temu sprawdzałem czy mam ze sobą telefon komórkowy. Teraz najważniejszą rzeczą są okulary. Jak to pięknie powiedział jeden z bohaterów książki "Imię róży" - Korzystaj z dobrodziejstw wzroku. I stało się tak, że największym apetytem w drugiej części życia stał się apetyt na spoglądanie i dostrzeganie. I kontemplacja tego wielkiego cudu, jakim jest oglądanie. Przegródka druga: aparat fotograficzny: malutki i poręczny bo nie chcę obciążać się świadomością mnogości obiektywów. Najlepszym obiektywem jest przecież ludzkie oko, najlepszym filtrem nasza wrażliwość. Mnogość szk...